Rondreizen

Een week geleden zat ik in de auto naar Bali en nu – op het moment van schrijven, niet uploaden – zit ik al een paar uur, met een waslijst aan afgevinkte activiteiten en bestemmingen, weer in een minibus naar mijn tweede project. Alhoewel, de paar uur zijn niet geheel zittend doorgebracht, er moest ook een deel al lopend en duwend worden afgelegd; de auto wilde niet meer starten.

Maar even terug naar een week geleden, mijn laatste dag in Pare. Op die dag moest ik toch echt even mee naar de moskee en, ondanks het feit dat ik buiten moest blijven door mijn ‘niet-moslimheid’, was het een best wel grappige ervaring. Uit goede gewoonte doet ook hier iedereen de schoenen uit (altijd als een woning, school etc. wordt betreden wordt dit gedaan, maar vervolgens wordt wel doodleuk de brommer met smerige banden naar binnen gereden) wat een berg slippers opleverde waar de gemiddelde vrouw jaloers op zou zijn. Ook was er een kindje die, elke keer dat iedereen naar voren boog om te bidden, zijn kans schoon zag om ook die ‘bule’ te zien. Dus in plaats van te bukken stond hij op, draaide zich om, zwaaide en knielde telkens weer net op tijd om voor de rest niet op te vallen. Een typische actie die in het verlengde lag van al het ‘normale’ staren, zwaaien en nagapen wat ik gewoon was in Pare.

Verder viel het me de laatste dag nog maar eens op wat voor een top gastgezin ik had. De gastvrouw zou ik even willen uitlichten. 1: Toen ik, inmiddels drie weken geleden, ziek was, sprongen de radartjes op rood. Wat nu? Van het ene op het andere moment had ze besloten dat ik de resterende twee weken alleen nog maar het voor mij bekende en vertrouwde brood zou eten. Het duurde me toch verdomd lang om haar, bezorgd als ze was, uit te leggen dat alleen brood voor twee weken, in verband met het ontbreken van toch wel een hele rits aan voedingsstoffen, misschien toch niet het beste idee was. 2: Toen ik weer beter was, was ze door het dolle heen. De lach was niet van haar gezicht af te krijgen en ze wilde maar al te graag dat ik bleef eten, resulterende in quotes in wat gebrekkig Engels als: ‘Miss Ety happy if you eat a lot’, en ‘Miss Ety called your mother, she wants you to be fat’. 3: Toen ik haar ergens in de derde week, net als elke andere keer, bedankte voor het brengen van het eten, sprongen de tranen in haar ogen. Ik was er amper tweeënhalve week, maar ‘I was like a son to here’ en ik zou over een paar dagen al weer weg gaan. Daar zit je dan tissues aan te geven terwijl ze, typisch weer de Indonesische vriendelijkheid, haar excuses begon aan te bieden voor onbenullige dingen zoals dat ik een keer tien minuten op mijn eten heb moeten wachten. 4: De dagen erop had ze zich kranig verweerd, maar de tientallen afscheidsfoto’s werden haar te veel. Echt een schat van een vrouw en ook de andere mensen in Pare waren helemaal top.

Daarna stapte ik in de minibus voor een reis die, zo werd me verteld, ongeveer 15 uur zou duren. Een keurige 21 uur later stond ik voor mijn hostel in Kuta. Achja, het scheelde me wat geld, een nacht minder overnachten. Kuta zelf was niet veel meer dan een uitgaansoord en ik gebruikte het dan ook voornamelijk om mensen te ontmoeten waarmee ik samen kon reizen. In die opzet was ik na een half uur al geslaagd: er begon zich een groepje te vormen waarmee we de dag erna Bali rond zouden gaan. Het is echt verbazingwekkend hoe gemakkelijk je nieuwe contacten legt. Die dag stond verder in het teken van dingen regelen voor de volgende dag en voor een trip naar Gili Air (na wat verhalen was ik ervan overtuigd dat ik er, ondanks mijn gelimiteerde tijd, echt heen moest) en van het ‘even-wat-anders-eten-en-drinken’. Oftewel: Bintang en een burger.

De dag erna warden we vroeg opgepikt en stapten we met uiteindelijk zes mensen in de auto. De eerste bestemming was de Besakih-tempel, de moedertempel van het Hindoeïsme. Het is een schitterend tempelcomplex met verschillende terrassen met kleine, grote, brede, smalle, schitterende, iets minder schitterende, hoge en lage tempels en, alhoewel we het in eerste instantie af probeerden te slaan, hadden we toch een guide ingehuurd waardoor we nog redelijk wat van de Hinducultuur te weten zijn gekomen. Het was ook bij deze Pura Besakih dat ik voor het eerst merkte dat het ‘teveel-geld-vragen-voor-alles’ in Indonesië tot volkssport numero 1 is verheven en dat afdingen van het grootste belang is. Gelukkig werden onze skills daarin in ieder geval goed getraind. Allereerst probeerde onze verder prima driver ons te koppelen aan een gids van omgerekend 25 euro (welke we later hebben gekregen voor omgerekend 1,5 euro), vervolgens moest er een soort saroeng worden gekocht voor het betreden van de tempel. Hierbij was het natuurlijk volstrekt logisch dat één saroeng 30.000 Rupiah kostte en drie samen meer dan 100.000 Rupiah, simpel rekensommetje toch? Later tijdens de trip in Bali is dit snelcursusje nog redelijk van pas gekomen toen ik bijvoorbeeld een taxirit van 350.000 Rupiah terug had weten te brengen naar 150.000 Rupiah, een cola heb bemachtigd bij een kraampje voor 4 in plaats van 10 duizend en zelfs een hotelovernachting voor 100.000 Rupiah per nacht minder heb gekregen.

Ook vond ik het heel opvallend dat werkelijk iedereen hier whitening gebruikt. Het schoonheidsideaal is een blanke huid en niet alleen wilden de tutors bij mijn oude project maar al te graag mijn zonnebrandcrème proberen – ik was blank, het was iets tegen de zon, het had een witte kleur, dus moest het wel whitening in zich hebben – ook liep er bij deze tempel iemand rond met zo’n onnatuurlijk witte huid dat zelfs Michael Jackson er jaloers op zou zijn geweest.

Vervolgens werd de Besakihtempel verlaten, een lunch op een werkelijk schitterende plek wachtte op ons. Gelegen op een heuvelrug bood het restaurant uitzicht op een met rijstvelden beplante vallei. Alhoewel het lopend buffet en het uitzicht ons er een tijd van weerhield weg te gaan, moest de auto toch weer worden gepakt om de sunset bij Pura Tanah Lot bij te wonen. De tempel zelf was niet heel speciaal en het lopen over hoofden van een belachelijk groot aantal toeristen droeg ook niet echt bij aan de magie van de locatie, maar de ruige zee en kust en mooie zonsondergang deden gelukkig een hoop terug. ‘s Avonds moest toch even worden bekeken hoe honderden Australische surferboys Kuta als het Chersonissos van Zuid-Oost Azië beschouwen vooraleer ik, en één van de zes die ik in het hostel had ontmoet, al om 6.30 werden opgehaald voor de travel naar de Gili Islands. Althans, zo stond in de planning. Andermaal werd bewezen dat Indonesiërs geen Zwitsers uurwerk als tijdsaanduiding hanteren.

De rest van de bus- en bootreis verliep verbazingwekkend genoeg op rolletjes en in het begin van de middag werd voet aan wal gezet op Gili Air: een tropisch paradijs. Azuurblauw water, exotische vissen, een warm zonnetje, witte stranden, geen gemotoriseerd verkeer (wát een verschil met Java), louter wat zandweggetjes, vriendelijke mensen, een groot scala aan fruitdrankjes en dat alles op ongeveer 1 km2. De eerste paar uur (ja, het kan op de 7 m2 die dit eiland beslaat, en het is zeker geen straf) werden doorgebracht met het, als een echte backpacker, rondstruinen over het eiland op zoek naar een goedkope, vrije bungalow. Na een tijdje was deze gevonden. Nu is het niet echt lastig om op een eiland van dit formaat aan het strand te zitten, maar het was wel erg lekker om slechts 30 meter te hoeven lopen om met je voeten in de branding te staan. Overigens was het wel opvallend dat er op dit eiland niks van politie of security is. Dit in schril contrast met de rest van het land waar werkelijk iedereen in een pakje wordt gehuld om niks te doen… of karaoke. Zo betrapte ik vandaag nog een aantal agenten die in een grote container de ramen deden springen tijdens werktijd. Die hele ‘vibe’ van het ontbreken van security merkte je overigens in alles; nergens hoefte een naam opgegeven te worden, sleutels hingen gewoon in deuren en niks ging op slot.

De enige volle dag op Gili bracht ik onder water door en dat is zeker geen verspilling van tijd. De onderwaterwereld is misschien nog wel mooier dan die erboven en gelukkig bleek ik na wat proberen beetje bij beetje in staat mijn oren te klaren. Na een oefenduik in het zwembad werd met een al even relaxed boottochtje het open water op gezocht. Ik kan u melden dat Nemo inderdaad uit zijn aquarium in Sydney is ontsnapt en vrolijk met zijn vriendin Dori in de Indonesische wateren ronddartelt en dat ook een schildpad het blije hoofd van een ‘bule’ uit ‘Belanda’ heeft mogen aanschouwen. Met andere woorden: het was geweldig.

De volgende ochtend wilde ik nog even ten volle genieten van het natuurschoon op het eiland en na een vroeg ontbijtje op het strand huurde ik nog even snel wat snorkeltuig om de vissen gedag te zeggen, gelukkig waren ze ook voor dit afscheid weer in grote getalen aanwezig. Na die heerlijke sprong in de zee maakte ik me op voor de boottocht terug naar Bali die voor 10.30 op de planning stond. Wederom werd aangetoond dat de Rolex of Swiss hier niet wordt gebruikt; om 16.00 was de Semaya One nog niet in zicht. Ik vond het daar wel prima aan het strand, maar mensen die een vlucht moesten pakken waren wat minder gerust en de uiteenlopende verklaringen konden de gemoederen ook niet echt tot bedaren brengen. Voor mij kwam het wachten eigenlijk helemaal niet slecht uit, want om een uur of twee kwam ineens mijn een dag eerder verloren slipper aandrijven. Het leverde wat rare gezichten op toen ik ineens het water in sprong voor het verloren schoeisel, maar ik was wel blij met mijn mislukte slipper-/flessenpost. Om een uur of half vijf werden we dan toch opgehaald. Uiteindelijk was de verklaring dat zowel boot 1 als boot 2 kapot waren gegaan onderweg (die verklaring was ook niet echt goed voor de gemoedstoestand van een aantal al gestresste toeristen) en na een wilde tocht op zee, welke meer op een achtbaan leek, werd Bali weer bereikt.

Ik merk dat ik alweer veel te veel wil zeggen in één update. Ik zal hier de pen neerleggen en spoedig wat vertellen over de laatste dagen ‘vakantie’ en mijn eerste dagen bij mijn nieuwe gastgezin in Probolinggo.