Promotiemateriaal

Door een gebrek aan de juiste combinatie van een internetverbinding en de beschikbaarheid over een laptop heeft het helaas een tijd geduurd voordat ik weer een update kon schrijven, dit, terwijl er al een update op papier klaar lag. Onderstaand verhaal zal dan ook niet afgelopen week, maar de week ervoor beschrijven. Als het goed is volgt die van afgelopen week over een dag of twee/drie.

Hetgeen het meest is veranderd sinds mijn vorige update werd geïnitieerd door mijn bezoekje aan de directeur van de Foreign Language Course, een joviale en aardige man, genaamd mr. Gatot. Ik kon bij hem langs komen tijdens het avondeten en in de tijd dat hij mijn naam probeerde uit te spreken at ik wat lokale hapjes en dronk wat kokoswater uit een kokosnoot. Een leuke twee uur later, de naam zat er inmiddels bijna in, gingen we, natuurlijk op de brommer, weer terug naar het kamp waar met alle studenten wat werd gepraat en ik, heel prettig, het ene compliment na het andere over me heen kreeg. Wel werd er op mijn hard gedrukt dat ik bij elke ontmoeting met iemand moest vertellen dat ik toch echt bij het o zo fantastische FLC zit. Om deze boodschap nog wat kracht bij te zetten kreeg ik een shirt van FLC aangeboden.

De volgende dag begon de promotie dan echt; nadat ik mijn eerste lesje van de dag af had gerond werd ik, natuurlijk weer op de gemotoriseerde tweewieler, naar het kantoor en tevens het huis van mr. Gatot gereden. Eenmaal aangekomen (10 min.) sprong ik op de volgende brommer, er was geen tijd voor uitleg. Op brommer nummer twee werd me kort verteld dat ik naar een Junior High School ging om FLC te promoten. Nog geen vijf minuten later liep ik de aula van de school binnen. Toen mr. Gatot de zaal betrad klonk er al wat enthousiast geroezemoes, maar ik was niet voorbereid op hetgeen dat volgde toen ik over de drempel stapte.

Gejuich, geklap, geschreeuw, gegiechel en allerlei andere ge’s stegen met zeer veer decibel op uit de zaal. Een korte introductie later moest ik, geheel onvoorbereid, wat over mezelf en FLC melden. Op zich had het niks uitgemaakt of ik iets over de natuurlijke habitat van de spreeuw of over het wereldkampioenschap curlen had verteld, het werd hoe dan ook met bewondering beluisterd. Vragen kwamen vervolgens lastig op gang, de zaal was weliswaar gevuld, maar de in schooluniform gehulde leerlingen waren allen zeer verlegen. Toen er een paar leerlingen het toch aandurfden om te vragen wat mijn hobby was of hoe lang ik in Pare bleef waren de nieuwe schoolhelden geboren.

Aansluitend werd de promotiefilm gemaakt. Het FLC-shirt natuurlijk showend werd me de opdracht gegeven de cursus in het zonlicht te zetten. Als inspiratie werd me een aantal van de filmpjes van vorige interns getoond op Youtube. Het grote aantal views – variërend van één tot twee – probeerde ik maar te negeren. De bijbehorende 50 foto’s later (‘once again’ is misschien we de meest gebruikte uitspraak hier) gingen we naar het centrum van Pare, ook de studenten waren hier. Het tweede cluster was bijna afgelopen en het was dus weer tijd voor enkele foto’s (hoe kan het ook anders) en een leuk gezamelijk uitje. Na een heerlijke maaltijd ergens in een kleine toko te hebben genuttigd werd de reis richting het kamp ingezet. Vijftien studenten + bestuurder in één toch niet al te grote auto, ik enigszins comfortabel achterop de motor.

Ook deze (ondertussen vorige) week zijn er natuurlijk weer de nodige cursus/lesjes gegeven en ik probeer de leerlingen telkens wat anders te laten doen. Tuurlijk, er moet ook geholpen worden bij de standaard grammaticalessen (die geef ik niet zelf, maar af en toe moet je de leerlingen er toch echt op attenderen dat een zin als ‘He have didn’t jump right now’ toch niet helemaal correct is). Maar, met name in de middagles probeer ik vaak iets leuks te bedenken om de Engels-skills te verbeteren. Met name de opdracht om een voorstelling van Hans en Grietje te doen viel erg in de smaak, en toen ik de andere tutoren snel over had gehaald om samen met mij ook even de voorstelling te improviseren kon de les al helemaal niet stuk. De heks in het snoephuisje bleek een op maat gemaakte rol voor me. Het is verder erg leuk om te zien hoe enkele leerlingen er echt alles aan doen om een stuk neer te zetten dat op taalvlak ook echt klopt. Ze zoeken in het woordenboek, komen naar je toe voor vragen, schieten elkaar aan voor hulp en uiteindelijk staat er in een uur een, weliswaar ietwat houterige, maar leuke voorstelling.

Zaterdag was de laatste dag van deze groep en dus was er een ‘farewell evening’. Geen groot feest zoals in Nederland, nee, eerst een stuk uit de Koran, vervolgens een aantal motivatiespeeches en pas daarna enkele leuke, die dag voorbereide dansjes, liedjes etcetera. Heel lang kon ik er echter niet van genieten want vanaf toen werd ik ziek. Sowieso waren de laatste paar dagen van de eerste week een beetje vol pech: een opgezwollen voet door een insectenbeet, niet meer kunnen pinnen en dus het ziek zijn, zijn allen binnen drie dagen de revue gepasseerd. Gelukkig is dit nu allemaal weer over.

Na wikken en wegen en een gelukkig flink gezakte koorts heb ik toch besloten om op de zondag met een flinke groep tutoren, studenten en ouders naar Gunung Kelud af te reizen (het tripje was overigens op initiatief van mij, dus niet meegaan was ook wel raar geweest). Ik heb wel eens fitter een berg beklommen, maar het was zeker de moeite waard. In de grote krater heeft zich tijdens een recente uitbarsting in 2007 een extra berg gevormd: Ana Kelud (Kelud’s kind). Rook spuit nog op enkele plekken uit de vers gevormde berg en van het op de oude kaart aangegeven grote meer is amper wat over. Verder heeft de berg een magnetische kracht. Halverwege de berg werd op een oplopend stuk weg de auto stil en de motor uit gezet en toch reed de auto nog met redelijke vaart (je moet hard rennen om het bij te houden) de Mysterious Jalan op. Onder toeziend oog van enkele nastarende volwassenen, enkele nagapende kinderen en wat ‘foto-foto’ roepende jongeren stapten we weer de auto in richting Pare.

Hier stond de nieuwe groep op ons te wachten, alhoewel groep misschien een groot woord is. Slechts vijf jongens en één meisje stonden met de koffers voor de deur, maar het is wel een zeer eigenaardig stel. Zo is er één jongen die geen woord Engels kan, soms ineens wegloopt, de krokodil als lievelingsdier heeft , zegt dat hij 33 is (of ‘drietien’ na zijn correctie) en naar eigen zeggen drie vaders heeft (hij zal wel ‘brother’ hebben bedoeld), en is er een ander die non-stop verborgen – alhoewel ze zijn redelijk openlijk – liefdesaanzoeken naar het enige meisje lijkt te sturen.

Maar, meer over deze nieuwe groep en afgelopen week in de volgende update. Ik zal deze zoals gezegd, mits er een internetverbinding voor handen is, binnen enkele dagen online zetten.